منتشر شده در تاریخ :
سایت شرق دیلی
سرانجام مذاکرات ایران و امریکا چه می‌شود؟
این حال، باید توجه داشت که خود ترامپ چندان تمایلی به ورود به یک درگیری نظامی مستقیم ندارد و این مساله موجب شده تا در برخی موارد، فاصله‌گیری‌هایی میان او و بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسراییل، شکل بگیرد. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد ترامپ در موارد مختلف، آشکارا تمایل خود به پرهیز از جنگ را ابراز کرده و نسبت به بعضی از سیاست‌های تهاجمی اسراییل نگاهی انتقادی داشته است. اگر فرض را بر آن بگذاریم که مواضع ادعایی امریکا در راستای دیپلماسی رسمی این کشور قابل تبیین باشد نه دیپلماسی عمومی، آیا امکان بازگشت طرفین به میز مذاکره محتمل است یا خیر؟ من بر این باورم که دو طرف درنهایت به میز مذاکره بازخواهند گشت و احتمال تداوم گفت‌وگوها همچنان وجود دارد. دیپلماسی به مسیر خود ادامه می‌دهد و هر دو طرف، دست‌کم در سطح استراتژیک، هنوز به مذاکره و یافتن راه‌حل سیاسی علاقه‌مندند. ازهمین‌رو طبیعی است که بتوانند به فرمولی برسند که منافع طرفین را تا حدی تامین کند. درست است که امریکایی‌ها اصرار دارند ایران هیچ سطحی از غنی‌سازی نداشته باشد و به نوعی بر غنی‌سازی صفر درصدی تاکید دارند، اما این خواسته با واقعیت‌های میدانی و جایگاه غنی‌سازی در ایران همخوان نیست. به عنوان مثال، مارکو روبیو در جلسه اخیر خود در سنای امریکا، به‌صراحت به نقش و جایگاه برنامه هسته‌ای ایران اشاره کرد؛ برنامه‌ای که در نگاه بسیاری از ایرانیان، تنها یک پروژه فنی نیست، بلکه بخشی از غرور ملی و نماد توانمندی علمی، بومی‌سازی فناوری و سرمایه‌گذاری گسترده انسانی و علمی کشور به شمار می‌رود. پیش‌تر هم اشاره کردم که متاسفانه برنامه هسته‌ای ایران برای بازیگران متخاصم به دستاویزی برای اعمال فشار و تسویه‌حساب‌های سیاسی با جمهوری اسلامی ایران تبدیل شده است. در‌حالی که این برنامه تنها برنامه هسته‌ای در جهان است که با پشتوانه یک قطعنامه رسمی شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه ۲۲۳۱ که حاصل توافق برجام است، از مشروعیت بین‌المللی برخوردار است. همین مشروعیت باعث می‌شود که خواسته‌هایی نظیر حذف کامل غنی‌سازی برای ایران، درنظر بسیاری از تحلیلگران، زیاده‌خواهانه تلقی شود. طرف امریکایی در حال حاضر به نظر می‌رسد که این سوابق تاریخی و تعهدات پیشین، ازجمله مفاد توافق برجام و مصوبات شورای امنیت، را نادیده می‌گیرد. این مساله، بدون تردید مسیر مذاکرات را پیچیده‌تر کرده است، اما با وجود این پیچیدگی‌ها، بعید می‌دانم که گفت‌وگوها به بن‌بست کامل برسند. تصور من این است که هر چند ممکن است مذاکرات فراز و نشیب‌هایی داشته باشد و حتی به نتیجه نهایی هم برسد یا نرسد، اما دیپلماسی همچنان یک مسیر زنده و فعال میان ایران و امریکا خواهد بود. با این همه، همه چیز به میزان انعطاف‌پذیری دو طرف در مرحله نهایی بستگی دارد. از همین رو من همچنان خوشبینم که درنهایت راهی برای پیشرفت و دستیابی به توافق پیدا خواهد شد. ان‌شاءالله! به گزارش گروه رسانه‌ای شرق؛ ایالات‌متحده طی روزهای اخیر بر مواضعی پافشاری کرده که پیش‌تر نیز ازسوی ایران به عنوان خطوط قرمز غیرقابل مذاکره اعلام شده بودند؛ ازجمله، ادعای لزوم پذیرش غنی‌سازی صفر درصدی ازسوی تهران. خواسته‌ای که از نگاه مقامات ایرانی، نه‌تنها ناممکن، بلکه تعرضی مستقیم به هویت ملی، غرور علمی و سرمایه‌گذاری چندین ساله کشور در حوزه هسته‌ای تلقی می‌شود. چنان‌که در واکنش به این قبیل ادعاها، تهران موکدا مواضع خود را صریح و بدون ابهام بیان کرده و اعلام داشته غنی‌سازی در خاک ایران ادامه خواهد داشت و هرگونه تلاش برای مطرح کردن این موضوع در مذاکرات، راه به جایی نخواهد برد. این موضع‌گیری آشکار، در حالی رخ داده که پیش‌تر در پایان دور چهارم گفت‌وگوها، طرفین در باب عبور از کلیات و ورود به مباحث فنی سخن گفته بودند؛
