راهبرد شش سر برد برای ایران

سیاست خارجی ایران در یکی از حساس‌ترین بزنگاه‌های تاریخی خود قرار گرفته است. خطر وقوع جنگ نه‌تنها حاکمیت جمهوری اسلامی ایران، بلکه ژئوپلیتیک ایران را نشانه گرفته است. از یک سو آمریکا و اسرائیل تهدید به جنگ می‌کنند و از سوی دیگر اروپا تهدید به استفاده از مکانیسم ماشه (snapback) و بازگشت همه تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل می‌کند که پیش از توافق برجام صادر شده بود. سیاست خارجی ایران در یکی از حساس‌ترین بزنگاه‌های تاریخی خود قرار گرفته است. خطر وقوع جنگ نه‌تنها حاکمیت جمهوری اسلامی ایران، بلکه ژئوپلیتیک ایران را نشانه گرفته است. از یک سو آمریکا و اسرائیل تهدید به جنگ می‌کنند و از سوی دیگر اروپا تهدید به استفاده از مکانیسم ماشه (snapback) و بازگشت همه تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل می‌کند که پیش از توافق برجام صادر شده بود. این تهدیدات یا بلوف هستند یا واقعی! اما منطق حکمرانی و عقل سلیم حکم می‌کند هر دو تهدید را باید جدی تلقی کرد و با همه ابزارها به دنبال دفع آنها بود. دیپلماسی به معنای کلاسیک آن یعنی سیاست‌ورزی و استراتژی به معنای کلاسیک آن یعنی جنگ، اکنون در اصلی‌ترین ابزار برای مقابله با تهدیدهای شکل‌گرفته علیه ایران است و بالطبع دیپلماسی با همه وجوه آشکار و پنهان آن عقلایی‌ترین و کم‌هزینه‌ترین راه برای دفع تهدیدهاست. در کنار گفت‌وگوهای غیرمستقیم و مستقیم با آمریکا و اروپا و دیگر بازیگران مؤثر، یکی دیگر از راهکارهای دیپلماتیک، بهره‌مندی از شکاف‌ها و فضاهایی است که در رقابت قدرت‌های بزرگ با یکدیگر یا تعارض منافع بازیگران با یکدیگر ایجاد می‌شود. تعارض منافع میان بازیگران نظام بین‌الملل و رقابت میان قدرت‌های بزرگ همواره زمینه‌هایی برای کنشگری دیگر بازیگران ایجاد می‌کند. دولت‌های جمهوری اسلامی ایران در مقاطع مختلف ثابت کرده‌اند کنشگرانی قهار در بهره‌مندی از شکاف میان قدرت‌های بزرگ بوده‌اند. تعارض منافع میان رقبای منطقه‌ای نیز همواره فضایی برای کنشگری و بهره‌مندی برای سیاست خارجی ایران فراهم کرده است.