دستور زبان مدیریت!

جملات از نظر ساختار گرامری، یا دستور زبانی، از جهت داشتن یا نداشتن «کُننده (فاعل)» به دو دسته جملات «معلوم (active)» یا «مجهول (passive)» تقسیم می‌شوند. در جملات معلوم، فاعل کنش مشخص است. ولی در جملات مجهول فاعل کنش ذکر نمی‌شود؛ چراکه صرفا بر خود فعل تمرکز شده است. گوینده یا نویسنده می‌تواند به فراخور حال یکی از این ساختارها را انتخاب کند. جملات از نظر ساختار گرامری، یا دستور زبانی، از جهت داشتن یا نداشتن «کُننده (فاعل)» به دو دسته جملات «معلوم (active)» یا «مجهول (passive)» تقسیم می‌شوند. در جملات معلوم، فاعل کنش مشخص است. ولی در جملات مجهول فاعل کنش ذکر نمی‌شود؛ چراکه صرفا بر خود فعل تمرکز شده است. گوینده یا نویسنده می‌تواند به فراخور حال یکی از این ساختارها را انتخاب کند. امّا در دستور زبان مدیریتی –‌به‌ویژه در ایران‌– جملات تماما مجهول هستند. در متون دانشگاهی یا علمی تأکید بر جملات مجهول از این رو است که بی‌طرفی علمی رعایت شود و بیش از اینکه کُننده فعل محل توجه باشد –‌که بعضا اهمیتی ندارد‌– بر خود فعل (به عنوان موضوعی برای تحقیق) تمرکز شود. این کار اگرچه از نظر روش‌شناختی و اخلاق پژوهشی، در کارهای علمی، امری نیک محسوب می‌شود، ولی در دستور زبان مدیریتی نه‌تنها عیب است، بلکه به تداوم مشکلات نیز منجر خواهد شد. در دستور زبان مدیریتی تمام جملات ناظر بر وضعیت حال با قالب مجهول بیان می‌شوند، تا شرایط را امری طبیعی و خود به خودی نشان بدهند.