الگوی بازدارندگی و جنگ اراده‌ها در مذاکرات ایران و آمریکا

مذاکرات ایران و آمریکا در فضای مملو از عناصر «عدم قطعیت‌ها» و «پیشران‌ها» پیش می‌رود و توازن نسبی این عناصر موجب می‌شود بیم از شکست یا امید به توافق پس از هر دور از مذاکرات زنده شوند. مذاکرات ایران و آمریکا در فضای مملو از عناصر «عدم قطعیت‌ها» و «پیشران‌ها» پیش می‌رود و توازن نسبی این عناصر موجب می‌شود بیم از شکست یا امید به توافق پس از هر دور از مذاکرات زنده شوند. اکنون پس از برگزاری پنج دور از مذاکرات و دیدبانی میدان منازعه می‌توان دو پیشران را قویا مطرح کرد: اول آنکه طرفین از جنگ امتناع دارند و دیپلماسی را به جنگ ترجیح می‌دهند، هیچ‌یک در شرایط کنونی آمادگی ورود به یک منازعه نظامی را ندارند، جنگِ محدود و کنترل‌شده با زمان معین را محتمل نمی‌دانند و از کنترل‌ناپذیری جنگ هراس جدی دارند. دومین پیشران اینکه طرفین خواهان توافقی هستند که در دو قطب مخالف نسبت به برجام قرار دارد. ترامپ توافقی بهتر از برجام می‌خواهد تا آن را به کنگره آمریکا و طرفداران داخلی و خارجی‌اش بفروشد و با آن خروج از برجام در سال 2017 را توجیه کرده و بالمآل اعتبار دموکرات‌ها را در سیاست خارجی کاهش دهد. جمهوری اسلامی نیز توافقی می‌خواهد مشابه برجام اما با ضمانت اجرای بیشتری که با جابه‌جایی دولت‌ها در آمریکا دچار فروپاشی نشود. در این شرایط رسیدن به توافقی مرضی‌الطرفین بسیار سخت خواهد بود؟ حالا چگونه توافقی ممکن خواهد بود؟ پاسخ در مفهوم نظری «جنگ اراده‌هاست»  (War of Wills‌) اما جنگ اراده‌ها در چه فضایی شکل می‌گیرد و چه لوازمی دارد؟