پیامدهای بی‌حریم شدن شهر تهران؛ از شکل‌گیری سکونتگاه‌هایِ خودجوش تا تبدیل پایتخت به «پلشت آباد»

استاد گروه جغرافیای انسانی دانشگاه تهران پیامدهای اجتماعی و اقتصادی بی‌حریم شدن شهر تهران را تشریح کرد. «حسین حاتمی‌نژاد» استاد گروه جغرافیای انسانی دانشگاه تهران در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا در تحلیل خود از «بی‌حریم شدن» شهر تهران گفت: متأسفانه در کشورمان مدیریت یکپارچه و واحد شهری نداریم. بنابراین شهرداری ممکن است بخواهد جلوی یک منطقه را بگیرد و بگوید ما به این‌ها خدمات نمی‌دهیم. بعد می‌بینیم که وزارت نیرو برای این‌ها برق می‌کشد، گاز می‌دهد و سازمان آب نیز آب می‌دهد. در نتیجه، این‌ها می‌توانند بقا پیدا کنند و بعد خدمات را از شهرداری طلب می‌کنند که دارند به ما آب می‌دهند، برق می‌دهند، کنتور داریم، پس ما هستیم. شما چرا زباله‌های ما را جمع نمی‌کنید؟ چرا نمی‌آیید کوچه ما را آسفالت کنید؟ چرا نمی‌آیید جوی و جدول بزنید؟ چرا با ما مثل آدم‌های دیگر شهر برخورد نمی‌کنید؟ و به نیروی انتظامی هم می‌گویند چرا امنیت ما را حفظ نمی‌کنید؟ یعنی متوقع می‌شوند. عضو هیات علمی دانشگاه تهران در پاسخ به ایران سوال که چرا یک شهر باید حریم داشته باشد، گفت: این سوال بسیار پیچیده است که علاوه بر مرزهای قانونی یک شهر، آیا یک حریم هم باید برای شهرهایمان داشته باشیم؟ ما می‌گوییم بله، مثال تهران را می‌زنم. در سطح ایران توزیع درآمد، ثروت، قدرت و امکانات طبیعی کاملاً با هم متفاوت است. ما در مناطقی از ایران مانند گیلان بارش باران زیادی داریم. در حالی که در مناطقی از ایران هم داریم که هیچ بارانی ندارند مانند لوت. وقتی خشکسالی می‌شود، افراد باید چه کار باید کنند؟ بنابراین به شهرها پناهنده و وارد شهر می‌شوند. به تهران مهاجرت می‌کنند و در مناطق پایین شهر تهران که قدرت و توان پرداخت اجاره دارند مانند یافت‌آبادها، زورآبادها و سایر نواحی حاشیه شهر مستقر می‌شوند.