جعفر پناهی چطور به یک سینماگر سیاسی تبدیل شد ؟

سال ۱۳۷۸ - دو سال پس از دوم خرداد ۷۶ - هنگامی که فضای سیاسی کشور باز شده بود و هنر در همه عرصه‌ها رونق گرفته بود، جعفر پناهی با یکی از آثارش در جشنواره «تسالونیکی» یونان شرکت کرده بود و در برابر پرسش خبرنگاری که از او بابت مشکلات کشور پرسیده بود، گفته بود: «این یک موضوع داخلی است که به خودمان مربوط است. ما می‌دانیم چگونه مشکلاتمان را در داخل حل کنیم و نیازی به دلسوزی شما بیگانگان نداریم.» به گزارش گروه رسانه ای شرق، مهرداد حجتی نوشت: اهدای جایزه نخل طلا در فستیوال ۲۰۲۵ فیلم کن به فیلم «یک تصادف ساده» جعفر پناهی، در داخل، بازتاب‌های متفاوت و حتی متناقضی داشت. گروهی در شبکه‌های اجتماعی از آن به عنوان یک رخداد افتخارآمیز یاد کردند و از آن به نیکی و سربلندی یاد کردند و گروهی دیگر آن را نشانه سرشکستگی دانستند و از آن به بدی یاد کردند! این اتفاق -‌دو دستگی‌- بیش از آنکه نشانه دو نظر یا دو دیدگاه در جامعه باشد، بیشتر نشانه «قطبی شدن» جامعه است. جامعه‌ای که بخشی از آن در برابر بخشی دیگر صف‌آرایی می‌کند و «آرای» آن را به تندی رد می‌کند. «جامعه‌ای اتُمیزه» که حالا به سختی از خود انعطاف نشان می‌دهد. به راستی چرا جامعه دچار چنین وضعیتی شده است؟ سال ۱۳۷۸ – دو سال پس از دوم خرداد ۷۶ – هنگامی که فضای سیاسی کشور باز شده بود و هنر در همه عرصه‌ها رونق گرفته بود، جعفر پناهی با یکی از آثارش در جشنواره «تسالونیکی» یونان شرکت کرده بود و در برابر پرسش خبرنگاری که از او بابت مشکلات کشور پرسیده بود، گفته بود: «این یک موضوع داخلی است که به خودمان مربوط است. ما می‌دانیم چگونه مشکلاتمان را در داخل حل کنیم و نیازی به دلسوزی شما بیگانگان نداریم.» و به این ترتیب دهان آن خبرنگار را برای طرح پرسش‌های بیشتر بسته بود و اجازه سوءاستفاده او را گرفته بود. او اما در داخل برای اکران فیلمش -‌«دایره»‌- با مشکلاتی روبه‌رو شده بود. فیلم در جشن خانه سینما جایزه برده بود، اما به شکل عمومی از تریبون آن جشن اعلام نشده بود و جایزه به شکل توهین‌آمیزی در پارکینگ – دور از چشم رسانه‌ها‌- به او اهدا شده بود!!پناهی آن سال‌ها، هنرمند آرامی بود. با هیچ کسی سر جنگ نداشت. در خارج هم هنوز به عنوان یک «هنرمند ناراضی» شناخته نشده بود.آن روزها دولت اصلاحات بر سر کار بود و افق پیش رو، هنوز افق امیدوار‌کننده‌ای بود و چند سالی با روی کار آمدن دولت احمدی‌نژاد و در هم ریختن اوضاع فاصله بود. اما در همان سال‌ها هم دست‌هایی در کار بود تا همین هنرمند آرام و صلح‌طلب را، تبدیل به هنرمندی ناآرام کنند تا اینکه از او چهره‌ای ناراضی و بی‌قرار ارایه دهند. چنان‌که در ادامه این اتفاق بالاخره رخ داد‌.