هومن حاجی عبداللهی یک استوری برای روز پسر منتشر کرد.

عکس| استوری احساسی هومن حاجی عبداللهی برای روز پسر

رمان «1979» اثر کریستیان کراخت، نخستین اثری است که از این نویسنده اهل سوئیس به فارسی ترجمه شده است. 
 رمان «1979» اثر کریستیان کراخت، نخستین اثری است که از این نویسنده اهل سوئیس به فارسی ترجمه شده است. محمد همتی این رمان را از زبان آلمانی به فارسی برگردانده و در نشر فرهنگ نشر نو منتشر شده است. بخش عمده‌ای از رمان کراخت در ایران در آستانه انقلاب 57 می‌گذرد و به همین دلیل برای مخاطبان ایرانی جذابیت ویژه‌ای دارد. کریستیان کراخت متولد دسامبر 1966، تجربیاتی از سفر به کشورهای آسیایی دارد؛ او این تجربیات را در قالب سفرنامه‌هایی در هفته‌نامه welt am Sonntag می‌نوشت. کراخت تاکنون جوایزی ازجمله جایزه اکسل اسپینگر در سال ۱۹۹۲، جایزه ادبیات ویلهم در سال ۲۰۱۲ و جایزه ادبی هرمان هسه در سال ۲۰۱۶ را به دست آورده است.

نخستین ترجمه از کراخت



«1979» تنها کتابی است که از کریستیان کراخت، نویسنده سوئیسی به فارسی ترجمه شده است. کراخت که در آلمان بزرگ شده و تحصیل‌ کرده است، در دهه 1990 به یکی از چهره‌های برجسته ادبیات آلمان تبدیل شد.
  
 «1979» تنها کتابی است که از کریستیان کراخت، نویسنده سوئیسی به فارسی ترجمه شده است. کراخت که در آلمان بزرگ شده و تحصیل‌ کرده است، در دهه 1990 به یکی از چهره‌های برجسته ادبیات آلمان تبدیل شد. بسیاری نوشته‌های او را تحت تأثیر نویسندگان مهم قرن بیست آلمان می‌دانند. کراخت در نوشته‌هایش گرچه از ادبیات پاپ که همان استفاده از مفاهیم و توصیفات ساده است، بهره برده، اما به‌طور مداوم سؤالات فلسفی و اجتماعی عمیقی را در آثارش گنجانده است. کتاب «1979» به تحلیل بحران‌های هویتی انسان‌ می‌پردازد؛ اینکه انسان‌ چگونه خود را در دنیای پر از تنش‌ها و تضادها تعریف می‌کند.

مغروق در برهوت



کتاب «۱۹۷۹» دومین رمان نویسنده سوئیسی، کریستیان کراخت است. این اثر بخشی از یک سه‌گانه به همراه رمان‌های «فازرلند» و «من اینجا در آفتاب و سایه خواهم بود» محسوب می‌شود. کریستیان کراخت در رمان «۱۹۷۹» نه صرفاً تاریخ را روایت می‌کند و نه صرفاً رمانی اگزیستانسیالیستی می‌نویسد؛ او اثری می‌آفریند که در مرز باریکی میان رمان تاریخی و سفرنامه حرکت می‌کند و مواجهه‌ای عمیق با بیگانگی انسان مدرن دارد. می‌توان گفت ادبیات پاپ مدرن آلمان با کراخت شروع می‌شود.
  
 کتاب «۱۹۷۹» دومین رمان نویسنده سوئیسی، کریستیان کراخت است. این اثر بخشی از یک سه‌گانه به همراه رمان‌های «فازرلند» و «من اینجا در آفتاب و سایه خواهم بود» محسوب می‌شود. کریستیان کراخت در رمان «۱۹۷۹» نه صرفاً تاریخ را روایت می‌کند و نه صرفاً رمانی اگزیستانسیالیستی می‌نویسد؛ او اثری می‌آفریند که در مرز باریکی میان رمان تاریخی و سفرنامه حرکت می‌کند و مواجهه‌ای عمیق با بیگانگی انسان مدرن دارد. می‌توان گفت ادبیات پاپ مدرن آلمان با کراخت شروع می‌شود.

آینه زنگارگرفته



سقوط نخل در جشنواره کن

کریستیان کراخت، نویسنده‌ آلمانی ادبیات Popliteratur، مسیر خود را نه یکباره، بلکه به‌مرور با هر کار جدیدش از ادبیات پاپ جدا کرد. اما آنچه می‌تواند برای ما ایرانی‌ها با خواندن «۱۹۷۹» جالب توجه باشد، انقلاب اسلامی ایران به‌ عنوان موتور محرکه‌ رمان است که کراخت با گستردنش در پس‌زمینه‌، مسیر کارش را از ادبیات پاپ به سمت ادبیاتی بسیار عمیق‌تر می‌برد. تهران آن کلان‌پلاتی است که «۱۹۷۹» را از یک رمان سفرنامه‌ای به روایتی پیچیده‌تر، با چرایی‌های فلسفی و معناگرایانه برای انسان غربی بدل می‌کند.
  
 کریستیان کراخت، نویسنده‌ آلمانی ادبیات Popliteratur، مسیر خود را نه یکباره، بلکه به‌مرور با هر کار جدیدش از ادبیات پاپ جدا کرد. اما آنچه می‌تواند برای ما ایرانی‌ها با خواندن «۱۹۷۹» جالب توجه باشد، انقلاب اسلامی ایران به‌ عنوان موتور محرکه‌ رمان است که کراخت با گستردنش در پس‌زمینه‌، مسیر کارش را از ادبیات پاپ به سمت ادبیاتی بسیار عمیق‌تر می‌برد. تهران آن کلان‌پلاتی است که «۱۹۷۹» را از یک رمان سفرنامه‌ای به روایتی پیچیده‌تر، با چرایی‌های فلسفی و معناگرایانه برای انسان غربی بدل می‌کند.

آخرین میهمانی


رمان عامه‌پسند «1979» نوشته روزنامه‌نگار آلمانی، کریستین کراخت، از معدود آثار داستانی بین‌الملل با اتمسفر نزدیک به واقعیتِ تهران است؛ تهرانِ حوالی سال 1357 و در آستانه انقلاب. شاید جذابیت خواندن این اثر، جدای از خوشی حاصل از بازخوانی تهران قدیم از قلم نویسنده‌ای بین‌المللی، در خوش‌ایدگی طنزآمیزِ آن باشد.
  
 رمان عامه‌پسند «1979» نوشته روزنامه‌نگار آلمانی، کریستین کراخت، از معدود آثار داستانی بین‌الملل با اتمسفر نزدیک به واقعیتِ تهران است؛ تهرانِ حوالی سال 1357 و در آستانه انقلاب. شاید جذابیت خواندن این اثر، جدای از خوشی حاصل از بازخوانی تهران قدیم از قلم نویسنده‌ای بین‌المللی، در خوش‌ایدگی طنزآمیزِ آن باشد. نویسنده به‌درستی طبع ژورنالیستی خود را به ابزاری مانند تاریخ می‌آراید و درون‌مایه‌ای فلسفی مانند «تغییر» را در داستان عامه‌پسند جا می‌دهد. شما با داستانی مواجهید که معتقد است اگر تاریخ می‌تواند تکرار شود و فکاهی بسازد، فکاهی نیز ممکن است بازآفرینی شود و تاریخ بسازد.

چیزی باید تغییر کند


داستان «۱۹۷۹» در تهران می‌گذرد (کمی هم در تبت)، بیشترش تهران در آستانه انقلاب با خیابان‌های درگیر تظاهرات و تانک‌ها و بیمارستان‌های پایین‌ شهر، همین‌طور میهمانی‌های اعیانی که میهمان‌ها تویش با دستگاه‌های عجیب تریاک می‌کشند، گوگوش در آن می‌خواند و عکس‌های بزرگ محمدرضا شاه به دیوار است.
 داستان «۱۹۷۹» در تهران می‌گذرد (کمی هم در تبت)، بیشترش تهران در آستانه انقلاب با خیابان‌های درگیر تظاهرات و تانک‌ها و بیمارستان‌های پایین‌ شهر، همین‌طور میهمانی‌های اعیانی که میهمان‌ها تویش با دستگاه‌های عجیب تریاک می‌کشند، گوگوش در آن می‌خواند و عکس‌های بزرگ محمدرضا شاه به دیوار است. فضایی که بسیار در داستان فارسی ندیده به نظر می‌رسد. این‌گونه فضاسازی در داستان غیرفارسی بسیار نادر است و نشان می‌دهد نویسنده تحقیقات مفصلی کرده و زیاد درباره‌ آن روزگار خوانده و دیده (هرچند که صحنه‌ هک دوربین‌های نظارتی کمی غیرتاریخی است اما همین ایده هم بسیار جذاب اجرا شده). تهران در حال جوش از دید دیگری بسیار خواندنی است.
 ظاهرا این تصویر حاصل سفر نویسنده‌ سوئیسی آلمانی‌زبان در سال‌های اول هزاره جدید به ایران و تهران است. میهمانی در باغ شاه‌دانه خیلی ایده هزارویک شبی است اما خیلی درست و شبیه به یک رؤیای تودرتو اجرا شده. انگار یکی از فضاهای داستان‌های گلی ترقی را با ماجرای داستانی از جوزف مک‌کارتی قاطی کنیم. شخصیت‌های داستان انگار از وسط هزارویک شب افتاده‌اند توی داستان، از حسن که راننده‌‌شان است و بعد جایی می‌بینم افسر تانک است تا مسعود که یک آشپزخانه دارد و زیر آشپزخانه یک تونل که به خانه‌باغی وصل است، تا ماورو کورداتوی رومانیایی که پدربزرگش یک پادآرمان‌شهر بعد از جنگ جهانی دوم ساخته که تریستان تزارا هم در آن زندگی می‌کرده. شخصیت‌ها همان‌قدر عجیب‌اند که یک دنیای برساخته آخرالزمانی لازم دارد.

بیشینه‌گرایی در تهران

جیمز فولی در شش مه ۲۰۲۵، پس از مبارزه طولانی با سرطان مغز، در خانه‏‌اش در لس‌آنجلس درگذشت. گرچه در بوفه خانه‌‏اش یا روی میز کارش مجسمه‏ اسکار ندید و در جشنواره‌‏های مختلف چندان به آثارش توجه نکردند، ولی میراث ماندگارتری از خود به‌جای گذاشت. او مربی نادیده سینماست

اعتیاد به جزئیات کوچک انسان/مروری بر آثار، سبک فیلم‌سازی و جهان‏‌بینی هنری جیمز فولی کارگردان پرکار هالیوودی که چند روز پیش در ۷۱ سالگی درگذشت

آمارهای مرکز پژوهش‌ها نشان می دهد که  که گردشگری داخلی ایران حال و روز خوشی ندارد. 
 طبق آخرین آمارها تنها ۷ میلیون و ۷۸۸ هزار خانوار ایرانی در سال به سفر رفته‌اند؛ یعنی نزدیک به ۷۰ درصد از مردم کشور اصلاً سفر نکرده‌اند!
 این آمار نگران‌کننده وقتی تلخ‌تر می‌شود که آن را با وضعیت سال های قبل مقایسه کنیم. با کاهش محدود سفر رو به رو می شویم.

۷۰ درصد مردم ایران سفر نمی‌روند

فیلم «دو دادستان» ساخته سرگئی لوزنیتسا از میان فیلم‌های نمایش داده شده در بخش مسابقه اصلی کن بالاترین نمرات را کسب کرده است.

کدام فیلم پیشتاز اولیه نخل طلا جشنواره کن است؟

موسیقی یکی از رایج‌ترین اقدامات درمانی برای کودکان استثنایی است و از موسیقی‌درمانی برای درمان اختلالات جسمی و روانی کودکان استثنایی کمک گرفته می‌شود؛ چراکه تاثیرات مثبتی در ثبات عاطفی، سازگاری اجتماعی، افزایش تمرکز و تقویت رفتار و حرکات این کودکان دارد.

موسیقی برای کودکان استثنایی/درباره کتابی ضروری در آموزش امروز موسیقی  

مراسم هجدهمین جشن شب بازیگر شامگاه ۲۷ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ با حضور جمعی از هنرمندان در پردیس سینمایی صبا مال برگزار شد.

تیپ شیک شبنم مقدمی و همسرش در یک مراسم

تصویری از فرش قرمز امشب جشنواره کن به شدت حاشیه‌ساز شده است.

خودنمایی عجیب و غریب یک کرکس در جشنواره کن!

عضو هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه می‌گوید: اگر بنا باشد حوزه، منطق و مکتب شهید رئیسی را دنبال کند باید مدلی جامع و کارساز ارائه می‌دهد که حاصلش نقش‌آفرینی حوزه در میانه میدان باشد.

حوزه تراز مکتب رئیسی در میدان حضور فعال دارد

فیبی تانکین، بازیگر استرالیایی مشهور سریال‌های «خاطرات خون‌آشام» و «اصیل‌ها»، به تازگی با برنارد لاگرانژ، طراح مد فرانسوی، ازدواج کرد. این مراسم در نیویورک و به شکلی صمیمی برگزار شد.

بازیگر سریال «خاطرات خون‌آشام» ازدواج کرد

بهنوش بختیاری، بازیگر سینما و تلویزیون، در روزهای گذشته رویدادی مرتبط با مد، فشن و پوشاک را برگزار کرده است؛ رویدادی که با حضور جمعی از هنرمندان ایرانی همراه بود.